- Czy ty...
Dobijała się do jego drzwi, a on uparcie nie zwracał na to uwagi. Waliła z całej siły, wrzeszcząc:
- Severusie Tobiasie Snape! Wiem, że tam jesteś! Otwieraj te cholerne drzwi!
Po chwili drzwi stanęły otworem, a w nich pojawił się on. Jak zwykle ubrany był w czerń. Od stóp do głów. Było w nim coś tak potężnego i onieśmielającego, że niemal z wrażenia ugięły jej się kolana. Miała ochotę go dotknąć, pogłaskać po policzku, przytulić. Jednak wiedziała, że on tego nie znosi, więc zamiast tego po prostu na niego patrzyła.
-...Jamesie Potterze...
Wlepiała w niego te swoje piękne, roziskrzone, zielone oczy tak intensywnie, że instynktownie skurczył się w sobie. Wiedział, że nie może sobie na to pozwolić. Nie mógł pokazać jej, jak bardzo na niego działa. Zamiast tego wyprostował się i przywołał na twarz swój firmowy, złośliwy uśmieszek.
- Proszę, proszę... Kogo to przywiało pod moje drzwi?! Czego chcesz, Evans?!
-...bierzesz tę oto...
Nienawidziła tego grymasu. Naszła ją wielka ochota, by zetrzeć mu go z twarzy, jednak zawsze była wobec niego bezsilna. Czuła spływające łzy i chociaż się ich wstydziła, nie potrafiła nic z nimi zrobić. Czuła się tak bardzo zagubiona. Wszystkie pieczołowicie układane słowa, które chciała mu powiedzieć, wyparowały w chwili, gdy tylko ujrzała jego twarz, która teraz wykrzywiała się jeszcze bardziej.
-...Lily Evans...
Jego ręka mimowolnie wyrywała się, by zetrzeć łzy z jej zarumienionych, piegowatych policzków. Nie mógł sobie jednak pozwolić na ten gest. Musiał przezwyciężyć instynkt podpowiadający mu, by wziąć ją w ramiona i pocieszyć. Nie mógł. Zdawał sobie sprawę z tego, że ta wewnętrzna walka odbija się na jego twarzy. Nienawidził się za to, że przy niej kompletnie nie potrafił się kontrolować. Postanowił jednak zaufać sobie na tyle, by wpuścić ją do środka.
-...za żonę...
Kiedy gestem zaprosił ją do środka szybko przestąpiła przez próg, jakby w obawie, że on może jeszcze zmienić zdanie. Ściągnęła płaszcz i usiadła z podkulonymi nogami na dywanie przed kominkiem, na którym zwykła przesiadywać w dzieciństwie. Rozejrzała się dyskretnie po znajomym pomieszczeniu, które teraz stało się znacznie przytulniejsze. Wlepiła spojrzenie w ogień i oplotła się ciaśniej ramionami, starając się zignorować jego obecność.
-...i ślubujesz jej...
Przyglądał się jej, gdy robiła dokładnie to samo, co zawsze – ściąga płaszcz i rzuca go byle gdzie, by zająć ulubione miejsce. Zawsze irytował go ten rozgardiasz, który niezmiennie jej towarzyszył, jednak teraz przyniósł spokój. Przypomniał lepsze czasy, które były już za nimi, chociaż jego dzieciństwa nie można przecież określić jako szczęśliwe. I jeśli kiedyś sądził, że gdy wydostanie się spod krzywdzącej kontroli ojca będzie lepiej, to grubo się pomylił. Skupił się na powrót na swoim niespodziewanym gościu. Był pewien, że nie przyszła sobie z nim posiedzieć. Nie rozmawiali ze sobą od dawna. Nie byli już przyjaciółmi, a jednak teraz jest tu i siedzi jak gdyby nigdy nic. Nie mógł pozwolić jej tak wkraczać do jego życia, gdy tylko jej się spodoba. W momencie, w którym miał się odezwać jej ciałem wstrząsnął szloch.
-...miłość, wierność i uczciwość małżeńską...
Nie odwracając się do niego wyrzuciła z siebie to, z czym do niego przyszła. Nie starała się nawet ubrać tego w dobre słowa, bo nie istniały takie, które by nikogo nie zraniły. Takie, które mogłyby zmienić bieg wydarzeń. Oboje wiedzieli, że nic nie ma takiej mocy. Stracili się wzajemnie kilka lat wcześniej. On, kiedy nazwał ją szlamą. Ona, gdy nie pozwoliła się przeprosić. Jednak to właśnie do niego poniosły ją nogi tego zimowego wieczora, więc powiedziała mu tylko:
- James mi się oświadczył.
Kiedy nie odpowiedział odwróciła głowię w jego stronę. Po jego zaciśniętych dłoniach poznała, że ta wiadomość nie jest mu do końca obojętna. Szeptem dokończyła:
- Zgodziłam się.
-...i że jej nie opuścisz aż do śmierci?
- Ślubuję – odpowiedział młody, brązowowłosy okularnik uśmiechając się do niej promiennie. Nic nie mogła poradzić na to, że dla niej ten uśmiech nic nie znaczył. A wszystko przez to, że gdzieś w myślach majaczył jej inny, wyjątkowy, bo podszyty smutkiem.
Zamknął oczy. Ręce zacisnął mocno do tego stopnia, że tworzył rany po wewnętrznej stronie dłoni.
- Wyjdź - powiedział spokojnie.
- Nie - odpowiedziała cicho.
Otworzył oczy i przeszył ją spojrzeniem.
- Wynoś się! - wrzasnął.
I chociaż na jej twarzy odbiło się mnóstwo różnych emocji - zdziwienie, strach, smutek - to nie ruszyła się z miejsca.
- Wyjdź - powiedział raz jeszcze drżącym głosem, a kiedy ona pokręciła głową padł na kolana. Nie wiedział, co robić. Nie potrafił sobie z tym poradzić, chociaż wcześniej był pewien, że da sobie radę. Jednak to było zbyt wiele dla jednego człowieka. Zbyt wiele dla niego.
- Czy ty...
Przestraszył ją. Nie spodziewała się takiej reakcji z jego strony. Był taki skryty. Kiedy upadł na kolana przez moment nie wiedziała co robić, jednak kiedy jego silnym ciałem wstrząsnął płacz przysunęła się bliżej i wtuliła się w niego. Tylko przy nim czuła się tak bezpieczna.
-...Lily Evans...
Kiedy poczuł jak jej drobne ręce oplatają jego klatkę piersiową przestał ze sobą walczyć. Przyciągnął ją bliżej i głaszcząc ją po plecach wtulił twarz w jej cudownie miękkie włosy. Starał się w pewien sposób napawać tą skradzioną chwilą, choć gdzieś głęboko w sercu czuł, że właśnie stracił ją na zawsze.
-...bierzesz tego...
Zdziwił ją, gdy nie tylko jej nie odtrącił, ale wręcz zbliżył się jeszcze bardziej. Przez moment mogła poczuć, że wreszcie odnalazła swoje miejsce. Chciała móc pozostać tu, z nim, już na zawsze. Chciała, żeby to było możliwe. Życie z dala od niego bolało zbyt mocno. Poczuła kolejne łzy napływające do oczu..
- Zostanę - wyszeptała i bardziej poczuła, niż usłyszała jak prycha.
-...Jamesa Pottera...
- Jestem Śmierciożercą - warknął i na dowód podwinął lewy rękaw. - Nie możesz zmarnować swojego życia przy mnie. Nie mogę pozwolić sobie być samolubnym.
Złapał jej podbródek i zmusił ją do spojrzenia mu prosto w oczy. Jego też były tak cholernie mokre. Uniosła rękę i delikatnie przyłożyła do jego policzka. Czując jej rękę na swojej twarzy przymknął oczy. Próbował czerpać jak najwięcej z tej chwili, czując jej bliski kres.
-...za męża...
Gładziła jego twarz starając się zapamiętać jej każdy skrawek. Nie był przystojny, ale to właśnie jego oblicze chciała znać na pamięć. Jego wyraziste, ciemne brwi. Długie rzęsy, które w świetle kominka rzucały na jego blade policzki przeraźliwe cienie. Wielki, krzywy nos, który sprawiał, że jego twarz była wyjątkowa. Mocno zarysowane kości policzkowe oraz typowo męską szczękę. I jego wąskie, blade usta, które właśnie łączyły się z jej pełnymi.
-...i ślubujesz mu...
Wiedział, że nie powinien tego robić. Powinien przestać, jednak nie potrafił przerwać tego pocałunku, oderwać swoich rąk od jej ciała. Ich łzy mieszały się ze sobą, nadając ich bliskości słonawy posmak. Czekał, aż go odtrąci, aż każe mu iść do diabła, gdzie należy, ale uparcie tego nie robiła. Zamiast tego całowała go równie zachłannie, jednocześnie rozpinając guziki jego koszuli.
-...miłość, wierność i uczciwość małżeńską...
Pragnęła go. Pragnęła go bardziej niż kiedykolwiek pragnęła kogoś innego. Pragnęła go teraz. I musiała, po prostu musiała go dostać. Chociaż na chwilę. Jej palce poruszały się szybko pozbawiając go koszuli. Przechodząc do spodni poczuła, że i on nie pozostaje dłużny. Wpiła się w jego usta z niezwykłą energią. Musiała to zrobić.
-...i że go nie opuścisz aż do śmierci?
Kochali się na dywanie. Przy kominku w jego salonie. Na Spinner’s End. Tam, gdzie wszystko się dla nich zaczęło i gdzie wszystko miało się skończyć. Gdzie zobaczyli się po raz pierwszy, gdzie spędzili najwspanialsze wspólne chwile. Gdzie uśmiechnął się smutno, starając się ją pocieszyć. I gdzie spojrzeli sobie w oczy ten ostatni raz.
- Lily?
Rozejrzała się nieprzytomnie po kościele. Była zupełnie zdezorientowana. Spojrzała na Jamesa, który uśmiechał się do niej uspokajająco. Spojrzała na swoich rodziców, wyraźnie rozbawionych jej zakłopotaniem. I na Petunię przewracającą oczami. To właśnie dla nich ceremonia miała mugolski charakter, a James nie miał nic przeciwko temu. To on był tym dobrym, mądrym wyborem, chociaż wszystko w niej krzyczało, że się myli i zaraz popełni największy błąd swojego życia. Nie chciała słuchać tego głosu.
- Tak, ślubuję - szepnęła, a po policzku spłynęła jej pojedyncza łza.
Dobijała się do jego drzwi, a on uparcie nie zwracał na to uwagi. Waliła z całej siły, wrzeszcząc:
- Severusie Tobiasie Snape! Wiem, że tam jesteś! Otwieraj te cholerne drzwi!
Po chwili drzwi stanęły otworem, a w nich pojawił się on. Jak zwykle ubrany był w czerń. Od stóp do głów. Było w nim coś tak potężnego i onieśmielającego, że niemal z wrażenia ugięły jej się kolana. Miała ochotę go dotknąć, pogłaskać po policzku, przytulić. Jednak wiedziała, że on tego nie znosi, więc zamiast tego po prostu na niego patrzyła.
-...Jamesie Potterze...
Wlepiała w niego te swoje piękne, roziskrzone, zielone oczy tak intensywnie, że instynktownie skurczył się w sobie. Wiedział, że nie może sobie na to pozwolić. Nie mógł pokazać jej, jak bardzo na niego działa. Zamiast tego wyprostował się i przywołał na twarz swój firmowy, złośliwy uśmieszek.
- Proszę, proszę... Kogo to przywiało pod moje drzwi?! Czego chcesz, Evans?!
-...bierzesz tę oto...
Nienawidziła tego grymasu. Naszła ją wielka ochota, by zetrzeć mu go z twarzy, jednak zawsze była wobec niego bezsilna. Czuła spływające łzy i chociaż się ich wstydziła, nie potrafiła nic z nimi zrobić. Czuła się tak bardzo zagubiona. Wszystkie pieczołowicie układane słowa, które chciała mu powiedzieć, wyparowały w chwili, gdy tylko ujrzała jego twarz, która teraz wykrzywiała się jeszcze bardziej.
-...Lily Evans...
Jego ręka mimowolnie wyrywała się, by zetrzeć łzy z jej zarumienionych, piegowatych policzków. Nie mógł sobie jednak pozwolić na ten gest. Musiał przezwyciężyć instynkt podpowiadający mu, by wziąć ją w ramiona i pocieszyć. Nie mógł. Zdawał sobie sprawę z tego, że ta wewnętrzna walka odbija się na jego twarzy. Nienawidził się za to, że przy niej kompletnie nie potrafił się kontrolować. Postanowił jednak zaufać sobie na tyle, by wpuścić ją do środka.
-...za żonę...
Kiedy gestem zaprosił ją do środka szybko przestąpiła przez próg, jakby w obawie, że on może jeszcze zmienić zdanie. Ściągnęła płaszcz i usiadła z podkulonymi nogami na dywanie przed kominkiem, na którym zwykła przesiadywać w dzieciństwie. Rozejrzała się dyskretnie po znajomym pomieszczeniu, które teraz stało się znacznie przytulniejsze. Wlepiła spojrzenie w ogień i oplotła się ciaśniej ramionami, starając się zignorować jego obecność.
-...i ślubujesz jej...
Przyglądał się jej, gdy robiła dokładnie to samo, co zawsze – ściąga płaszcz i rzuca go byle gdzie, by zająć ulubione miejsce. Zawsze irytował go ten rozgardiasz, który niezmiennie jej towarzyszył, jednak teraz przyniósł spokój. Przypomniał lepsze czasy, które były już za nimi, chociaż jego dzieciństwa nie można przecież określić jako szczęśliwe. I jeśli kiedyś sądził, że gdy wydostanie się spod krzywdzącej kontroli ojca będzie lepiej, to grubo się pomylił. Skupił się na powrót na swoim niespodziewanym gościu. Był pewien, że nie przyszła sobie z nim posiedzieć. Nie rozmawiali ze sobą od dawna. Nie byli już przyjaciółmi, a jednak teraz jest tu i siedzi jak gdyby nigdy nic. Nie mógł pozwolić jej tak wkraczać do jego życia, gdy tylko jej się spodoba. W momencie, w którym miał się odezwać jej ciałem wstrząsnął szloch.
-...miłość, wierność i uczciwość małżeńską...
Nie odwracając się do niego wyrzuciła z siebie to, z czym do niego przyszła. Nie starała się nawet ubrać tego w dobre słowa, bo nie istniały takie, które by nikogo nie zraniły. Takie, które mogłyby zmienić bieg wydarzeń. Oboje wiedzieli, że nic nie ma takiej mocy. Stracili się wzajemnie kilka lat wcześniej. On, kiedy nazwał ją szlamą. Ona, gdy nie pozwoliła się przeprosić. Jednak to właśnie do niego poniosły ją nogi tego zimowego wieczora, więc powiedziała mu tylko:
- James mi się oświadczył.
Kiedy nie odpowiedział odwróciła głowię w jego stronę. Po jego zaciśniętych dłoniach poznała, że ta wiadomość nie jest mu do końca obojętna. Szeptem dokończyła:
- Zgodziłam się.
-...i że jej nie opuścisz aż do śmierci?
- Ślubuję – odpowiedział młody, brązowowłosy okularnik uśmiechając się do niej promiennie. Nic nie mogła poradzić na to, że dla niej ten uśmiech nic nie znaczył. A wszystko przez to, że gdzieś w myślach majaczył jej inny, wyjątkowy, bo podszyty smutkiem.
Zamknął oczy. Ręce zacisnął mocno do tego stopnia, że tworzył rany po wewnętrznej stronie dłoni.
- Wyjdź - powiedział spokojnie.
- Nie - odpowiedziała cicho.
Otworzył oczy i przeszył ją spojrzeniem.
- Wynoś się! - wrzasnął.
I chociaż na jej twarzy odbiło się mnóstwo różnych emocji - zdziwienie, strach, smutek - to nie ruszyła się z miejsca.
- Wyjdź - powiedział raz jeszcze drżącym głosem, a kiedy ona pokręciła głową padł na kolana. Nie wiedział, co robić. Nie potrafił sobie z tym poradzić, chociaż wcześniej był pewien, że da sobie radę. Jednak to było zbyt wiele dla jednego człowieka. Zbyt wiele dla niego.
- Czy ty...
Przestraszył ją. Nie spodziewała się takiej reakcji z jego strony. Był taki skryty. Kiedy upadł na kolana przez moment nie wiedziała co robić, jednak kiedy jego silnym ciałem wstrząsnął płacz przysunęła się bliżej i wtuliła się w niego. Tylko przy nim czuła się tak bezpieczna.
-...Lily Evans...
Kiedy poczuł jak jej drobne ręce oplatają jego klatkę piersiową przestał ze sobą walczyć. Przyciągnął ją bliżej i głaszcząc ją po plecach wtulił twarz w jej cudownie miękkie włosy. Starał się w pewien sposób napawać tą skradzioną chwilą, choć gdzieś głęboko w sercu czuł, że właśnie stracił ją na zawsze.
-...bierzesz tego...
Zdziwił ją, gdy nie tylko jej nie odtrącił, ale wręcz zbliżył się jeszcze bardziej. Przez moment mogła poczuć, że wreszcie odnalazła swoje miejsce. Chciała móc pozostać tu, z nim, już na zawsze. Chciała, żeby to było możliwe. Życie z dala od niego bolało zbyt mocno. Poczuła kolejne łzy napływające do oczu..
- Zostanę - wyszeptała i bardziej poczuła, niż usłyszała jak prycha.
-...Jamesa Pottera...
- Jestem Śmierciożercą - warknął i na dowód podwinął lewy rękaw. - Nie możesz zmarnować swojego życia przy mnie. Nie mogę pozwolić sobie być samolubnym.
Złapał jej podbródek i zmusił ją do spojrzenia mu prosto w oczy. Jego też były tak cholernie mokre. Uniosła rękę i delikatnie przyłożyła do jego policzka. Czując jej rękę na swojej twarzy przymknął oczy. Próbował czerpać jak najwięcej z tej chwili, czując jej bliski kres.
-...za męża...
Gładziła jego twarz starając się zapamiętać jej każdy skrawek. Nie był przystojny, ale to właśnie jego oblicze chciała znać na pamięć. Jego wyraziste, ciemne brwi. Długie rzęsy, które w świetle kominka rzucały na jego blade policzki przeraźliwe cienie. Wielki, krzywy nos, który sprawiał, że jego twarz była wyjątkowa. Mocno zarysowane kości policzkowe oraz typowo męską szczękę. I jego wąskie, blade usta, które właśnie łączyły się z jej pełnymi.
-...i ślubujesz mu...
Wiedział, że nie powinien tego robić. Powinien przestać, jednak nie potrafił przerwać tego pocałunku, oderwać swoich rąk od jej ciała. Ich łzy mieszały się ze sobą, nadając ich bliskości słonawy posmak. Czekał, aż go odtrąci, aż każe mu iść do diabła, gdzie należy, ale uparcie tego nie robiła. Zamiast tego całowała go równie zachłannie, jednocześnie rozpinając guziki jego koszuli.
-...miłość, wierność i uczciwość małżeńską...
Pragnęła go. Pragnęła go bardziej niż kiedykolwiek pragnęła kogoś innego. Pragnęła go teraz. I musiała, po prostu musiała go dostać. Chociaż na chwilę. Jej palce poruszały się szybko pozbawiając go koszuli. Przechodząc do spodni poczuła, że i on nie pozostaje dłużny. Wpiła się w jego usta z niezwykłą energią. Musiała to zrobić.
-...i że go nie opuścisz aż do śmierci?
Kochali się na dywanie. Przy kominku w jego salonie. Na Spinner’s End. Tam, gdzie wszystko się dla nich zaczęło i gdzie wszystko miało się skończyć. Gdzie zobaczyli się po raz pierwszy, gdzie spędzili najwspanialsze wspólne chwile. Gdzie uśmiechnął się smutno, starając się ją pocieszyć. I gdzie spojrzeli sobie w oczy ten ostatni raz.
- Lily?
Rozejrzała się nieprzytomnie po kościele. Była zupełnie zdezorientowana. Spojrzała na Jamesa, który uśmiechał się do niej uspokajająco. Spojrzała na swoich rodziców, wyraźnie rozbawionych jej zakłopotaniem. I na Petunię przewracającą oczami. To właśnie dla nich ceremonia miała mugolski charakter, a James nie miał nic przeciwko temu. To on był tym dobrym, mądrym wyborem, chociaż wszystko w niej krzyczało, że się myli i zaraz popełni największy błąd swojego życia. Nie chciała słuchać tego głosu.
- Tak, ślubuję - szepnęła, a po policzku spłynęła jej pojedyncza łza.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz